ओळख

ओळख
- वैभव बळीराम चाळके

तुम्ही लेखक आहात ना? माझ्यावरही एक गोष्ट लिहा...
तुला कोण म्हणलं..?
गेह...
कसं कळलं खरं सांग?
सांगितलं कोणी तरी...
कसं कळलं? म्हटलं तू परिचयाची निघतेस की काय...
डोन्ट वरी तसं असलं तरी...
ते जाऊ दे... तुझं नाव?
गंमत आहे नाही मोठी... आपण ओळख करून घेतली नाही एकमेकांची...
तुमचं नाव कळेल का मला?
विद्याधर रणदिवे...
वा छान...
पण तुझं नाव काय?
मी शाल्मली सागवेकर....
पुण्यात कशी?
मी कोल्हापूरची... इंटरव्यूसाठी आले होते म्हणून येथे राहिले. हे पुण्यातील सर्वात चांगलं हॉटेल आहे असं बाबांना वाटते. एक आयटी कंपनी लॉन्च होते आहे. मी बीएससी आयटीआय आहे.
वा..
वाटत नाही का?
चांगला पैसा आहे म्हणून म्हटलं...
फ्रेशर?
जस्ट कम्प्लिट...
तुम्ही?
मी लेखक आहे. दोन-चार सिनेमांच्या कथा लिहिल्या आहेत. एक कॉलम सुरू आहे. बँकेत नोकरीला होतो. गेल्याच वर्षी व्हीआरएस घेतली आणि पूर्णवेळ लेखक झालो.
पैसे मिळतात पुरेसे?
पुरेसे नाही मिळत पण मान मिळून धन चांगले मिळते.
अच्छा. तुम्ही मिस्टर विनायक कुर्तडकर ओळखता? ते माझे दूरचे काका लागतात.
हो का? थेट संबंध नाही आला कधी पण नाव ऐकून आहे...

असं वरवरचं बोलणं झालं. जुजबी ओळख झाली आणि शाल्मली जायला निघाली. जाताना म्हणाली रात्री घाईगडबडीत ओळखच करून घ्यायची राहिली. मला वाटलं सकाळी तुम्ही लवकर उठून जाल आणि भेट व्हायची नाही.
विद्याधर नुसताच हसला. बाय द वे ते जाऊदे तुम्हाला हे सांगायला आले मी की आपली ओळख आत्ताच होतेय. काल आपण भेटलोच नव्हतो.
का? तो सुचक हसतो.
ते तुम्हाला कळते...फक्त आता एवढंच लक्षात ठेवा.
तू पहिल्यांदाच अनुभवले हे...
नाही दुसऱ्यांदा...
कुठे?
इथेच...
कोणासोबत?
माहीत नाही...
व्हॉट माहित नाही?
हो खरंच माहीत नाही?
मागच्या वेळेला... मला वाटलं होतं या वेळीही असेल, पण तो नव्हता.... पण तुम्ही होता... शाल्मली निघाली. निघताना तिने त्याचा हात हातात घेतला. तिला खेचून जवळ घेतले आणि कुशीत घेत पाठीवर थोपटत तो तिला म्हणाला,
आय मिस यु... थँक्स

पाच मिनिटांनी शाल्मली त्याच्या रूममधून बाहेर पडली. तो दारापर्यंत आला निरोप घेऊन तो पुन्हा येऊन खुर्चीत बसला. पटकथा लिहायची होती, पण त्याला तो रात्रीचा प्रसंग सिनेमासारखा पुन्हा पुन्हा दिसत राहिला...

रात्री जेवण झाल्यावर विद्याधर दाराबाहेर येऊन उभा होता. हॉटेलची रचना सी अक्षराच्या आकाराची होती.
तएका बाजूला छोटेसे मैदान होते. त्या दिशेने वारे वाहत होते. म्हणून त्याच कोपऱ्यावर विद्याधर उभा होता. तेवढ्यात समोरच्या खोलीचा दरवाजा उघडला गेला आणि मानेवर हात फिरवत एक सुंदर तरुणी गॅलरीत येऊन उभी राहिली. तिने बहुतेक नुकतीच आंघोळ केली असावी.  तो तिच्याकडे एकटक बघत होता. तिचे लक्ष समोरच उभ्या असलेल्या त्याच्याडे गेले. तो तिच्याकडेच पाहत होता. एक क्षण त्याला ती पाहते हे कळले नाही. त्याचे लक्ष तिच्या नजरेकडे नव्हते. त्याला जेव्हा ती पाहते हे कळले तेव्हा तो क्षणभर दचकलाच. मग स्वतःला सावरून त्याने तिच्याकडे दुर्लक्ष करण्याचा प्रयत्न केला. पण तो फसला. मग बराच वेळ दोघे एकमेकाला फसवत... खेळवत राहिली. तिला काय वाटले कुणास ठाऊक ती आपल्या खोलीत गेली. तो अस्वस्थपणे तिथेच उभा राहिला. काही मिनिटांनंतर पुन्हा दार उघडलं गेले आणि धाडकन पुन्हा लावले गेले. त्या क्षणिक वेळेत तिचा चेहरा लाजलेला... उजळलेला भांबावलेला दिसला त्याला. मग मिनिटभर विचार करून तो तिच्या दरवाजापाशी गेला आणि त्याने दारावर नॉक केलं.
दार उघडायला उशीर झाला तेव्हा त्याला आपण उगाच दार वाजवले असे वाटून गेले. तिने दार उघडले. तो आत गेला. मग त्याने इकडे तिकडे नजर फिरवली.
कोणी नाही मी एकटीच आहे...ती म्हणाली. सुन्दर..
तो थोडा पुढे गेला तिने तेवढ्यात दार ढकलले. तिच्या बिछान्यावर कपडे पडलेले होते. त्यातला नेमका कपडा उचलून त्यांने तिला दाखवला. ती अजून पुढे आली आणि तिने ते सगळे कपडे पटापट छातीशी धरले. तो बिछान्यावर बसला. समोर आरसा होता. त्या आरशात बघत तो म्हणाला,
तुला भीती नाही...
हो वाटते पण थोडी थोडी...
अंगात ताकद भरून वाहत होती. पण तरी सर्वांगाला एक विचित्र थरथर आली होती. म्हणूनच त्याची शब्द स्पष्ट कणखर उच्चारले जात नव्हते. पण शेवटी जोमाने भीतीवर मात केली. किती किती दिवसात न लाभलेल्या सुख उपभोगून तृप्त झालेल्या त्याने तिची रूम सोडली तेव्हा बायकांच्या आठवणीचा सल त्याच्या तृप्त मनाला टोचू लागला. लवकरच त्यांने ही टोचणी तत्त्वज्ञानाच्या औषधाने बरी करून घेतली.
मुक्त झालेल्या हार्टाचाच हा पुनर्जन्म...  तो मनाशीच म्हणाला.
तिने पुन्हा आंघोळ केली. कपडेही बदलले. तरी तिला आपण अजून नग्न आणि अस्वच्छ आहोत असे वाटत होते. पण तरी एका अनोख्या सुखाच्या अनुभवानं मन भरले होते. तो अनुभव अळवाच्या पानावरील मोत्यासारखा सुंदर पण वार्‍यानं हिंदकळत माती होऊ पाहत होता. सुसंस्कृतेचं हे वारे जरा जास्तच वाहतेय असे तिला वाटले होते.