कथा- ओळख

तुम्ही लेखक आहात ना, माझ्यावर ही एक गोष्ट लिहा.

तुला कोण म्हणाल?

गेस...

कसं कळलं सांग...

वेटरनं सांगितलं

अच्छा तरी म्हटलं तुला कसं कळलं...

तुझं नाव?

गंमत बघ आपण ओळख करून घेतली नाही एकमेकांची.

तुमचं नाव काय?

मी... मी शाल्मली.

पुण्यात कशी?

मी कोल्हापूरची... इंटरव्यू साठी आले होते. उशीर झाला म्हणून येथे राहिले. हे पुण्यातला सर्वात चांगलं हॉटेल आहे असं बाबांना वाटतं.

दोघेही गोड हसली. सुचक.

कसला होता इंटरव्यू?

नवी आयटी कंपनी लॉन्च होतेय. मी बीएससी आयटी आहे.

अरे वा...

वा काय...

वाटत नाही का?

तसं नव्हे म्हणजे आयटीमध्ये सध्या चांगला पैसा आहे म्हणून म्हटलं.

तुम्ही...

मी लेखक आहे. दोन-चार सिनेमाच्या कथा लिहिल्या. एक कॉलम सुरू आहे वर्तमानपत्रात. बँकेत नोकरीला होतो. गेल्याच वर्षी व्हीआरएस घेतली आणि पूर्णवेळ लेखक झालो.

पैसे मिळतात पुरेसे...

पुरेसे नाहीत, पण मान धरून चांगले मानधन चांगले मिळते. अच्छा... तुम्ही मिस्टर विनायक कुर्तडकर ओळखता? ते माझे दूरचे काका लागतात.

हो का...

थेट संबंध नाही आला कधी, पण नाव ऐकून आहे मी.

असं वरवर बोलणं झालं. जुजबी ओळख झाली आणि शालू जायला निघाली. जाताना म्हणाली, रात्री घाईगडबडीत ओळखच करून घ्यायची राहिली. मग वाटलं सकाळी तुम्ही लवकर उठून याल जाल आणि भेट व्हायचीच नाही.

विद्याधर नुसताच हसला.

जाऊ दे तुम्हाला हे सांगायला आलो होतो की, काल आपली ओळख नव्हती. आपण भेटलोच नाही काल. का ते तुम्हाला कळले आहे. फक्त आता एवढंच लक्षात ठेवा.

ओके गुड नाईट... स्वीट ड्रीम सर.

एस. आय हॅव टू चिल्ड्रन अल्सो.

तरीही तुम्ही...

फर्स्ट टाइम. बट इट इज ग्रेट एक्सपिरीयन्स.

यू?

सेकंड...

हु वाज द फर्स्ट?

डोन्ट नो...

व्हॅट डोन्ट नो?

कोठे?

इथेच.

कधी?

ऍट लास्ट इंटरव्यू... मला वाटलं होतं आजही तो असेल. तो नव्हता, पण तुम्ही होतात.

शाल्मली निघाली. निघताना तिने विद्याधऱचा हात हातात घेतला. विद्याधरने तिला खेचून जवळ घेतले. कुशीत घेत पाठीवर थोपटत तो तिला म्हणाला, ऑल दि बेस्ट... आय विल मिस यू.

थँक्स... शाल्मलीने त्याच्या ओठावर ओठ टेकले. पाच मिनिटांनी शाल्मली त्याच्या रूममधून बाहेर पडली. तो दारापर्यंत आला. निरोप घेऊन तो पुन्हा येऊन खुर्चीत बसला.

त्याला पटकथा लिहायची होती, पण त्याला तो रात्रीचा प्रसंग सिनेमासारखा पुन्हा पुन्हा दिसत राहिला.

काल रात्री जेवण झाल्यावर विद्याधर दाराबाहेर येऊन उभा होता. हॉटेलची रचना सी आकाराची होती. मध्ये छोटी गार्डन... एका बाजूला छोटासा मैदान... त्या दिशेने वारे वाहत होतं. म्हणून त्याच कोपऱ्यावर विद्याधर उभा होता. तेवढ्यात समोरच्या खोलीचा दरवाजा उघडला गेला आणि मानेवर हात फिरवत एक सुंदर तरुणी गॅलरीत येऊन उभी राहिली. तिने बहुतेक नुकतीच अंघोळ केली असावी. तो तिच्याकडे एकटक बघत होता. तिचं लक्ष समोरच उभ्या असलेल्या पुरुषाकडे गेले. तो तिच्याकडे पाहत होता. एक क्षण त्याला ती पाहात होती, हे कळलं नाही. त्याचं लक्ष तिच्या नजरेकडे नव्हतं. त्याला जेव्हा ती पाहते हे कळले तेव्हा स्वतःला सावरून त्याने तिच्याकडे दुर्लक्ष करण्याचा प्रयत्न केला. पण तो फसला. मग बराच वेळ दोघेही एकमेकांना नजरेने खेळवत राहिली.

तिला काय वाटलं कुणास ठावूक... ती आपल्या खोलीत गेली. तो अस्वस्थपणे तिथेच उभा राहिला. काही मिनिटांनंतर पुन्हा दार उघडलं गेलं आणि धाडकन पुन्हा झाकलं गेलं. त्या क्षणिक वेळेत तिचा चेहरा लाजलेला... भांबावलेला दिसला. मग नीट विचार करून तो तिच्या दारापाशी गेला आणि त्याने दारावर नॉक केलं. दार उघडायला उशीर झाला, तेव्हा त्याला आपण उगाच दार वाजवलं असं वाटून गेलं. तिने दार उघडलं. तो दोन पावलं माग गेला. मग त्यांना इकडेतिकडे नजर फिरवली.

नाही मी एकटीच आहे, ती म्हणाली.

सुंदर...

काय...

हेच..

तो थोडा पुढे गेला. तिचे कपडे पडलेले होते, त्यातला नेमका कपडा उचलून त्यांने तिला दाखवला.

ती अजून पुढे झाली आणि तिने ते सगळे कपडे पटापट उतरून छातीशी धरले. तो बिछान्यावर बसला. समोरच आरसा होता. त्या आरशात बघत तो म्हणाला, तुला भीती नाही वाटत?

वाटते, पण थोडी थोडी...

त्याच्या अंगात जोम होता, पण त्याचा त्यावर ताबा नव्हता. अंगात ताकद भरून वाहत होती. पण ती सर्वांगाला एक विचित्र थरथर आली होती. म्हणूनच त्याचे शब्द स्पष्ट, कणखर उच्चारले जात नव्हते, पण शेवटी जोमाने भीतीवर मात केली.

किती किती दिवसांत न लाभलेले सुख उपभोगून तृप्त झालेल्या त्याने तिची रूम सोडली तेव्हा बायकोच्या आठवणी त्याच्या तृप्त म्हणाला सलू लागल्या. लवकरच त्याने तत्त्वज्ञानाच्या औषधाने ती सल बरी करून घेतली

तिने पुन्हा आंघोळ केली. कपडे दुसरे घातले. तरी तिला आपण अजून अजून आणि अस्वच्छ आहोत असे वाटत होते, पण तरीही एका अनोख्या सुखाचा अनुभव भरलं होतं. अळवाच्या पानावरल्या थेंबासारखा तो अनुभव सुंदर होता, पण वाऱ्याने माती होऊ पाहत होता. सकाळते हे वारे जरा जास्तच वाहते आहे, असंही तिला वाटत होतं.

-    वैभव बळीराम चाळके

९७०२ ७२३ ६५२